من و روزها

فکر می کنم باید تغییرات اساسی در خودم بدم. رابطه ام با آدم ها نیاز به یک خانه تکانی اساسی داره. همیشه مهربان بودم. همیشه حاضر و در دسترس هستم. همیشه نقص کار بقیه رو پوشاندم و نگذاشتم جایی اشتباه پیش بیاد و کسی هم از دلیلش با خبر بشه. همیشه رعایت همه چیز رو کرده ام و هیچ اولویتی برای خودم قائل نبودم. من و روزها...

باید برای تمدید گواهی نامه می رفتم. عصر هم که کلاس عکاسی بودو مرخصی ساعتی لازم. سونوی چکاب هم که همینطور مونده بود. این شد که از فرصت تعطیلات کارخونه استفاده کردم و بعد از یک شکایت طولانی به معاونت محترم از سیستم شرکت، مجوز یک روز مرخصی و استراحت رو گرفتم و دوشنبه طولانی من شروع شد: اول صبح رفتم مدا من و روزها...

یک: : میگم عرض این چقدره؟ - میگه زیاد نیست. هشتاده. : میگم باید  خیلی بیشتر از هشتاد باشه. - میگه نه. اینها سایزشون استانداره.‌هشتاد بیشتر نداریم. : میگم با اجازتون متر می زنم. متر فلزی رو از تپی کیفم درمیارم و اندازه  می زنم. دقیقا نو و پنج هست. - میگه مترتون رو ببینم چطوریه. حتما از این مترهای خیا من و روزها...

باران صبحگاهی وسط تابستان، پنجره های باز و از همه طرف شنیدن صدای باران و هوای خنک بعد از رپزهای بی وقفه تفتیده تابستان؛ فقط باید دست به دعا برداشت و اجابت آرزوهای خوب رو از خدا خواست: اول از همه هم سلامت جسم و جان و آرامش روح و‌روان برای همه مردمان؛ خصوصا عزیزانمون .....

من و روزها...

زمانی که آدمی زاد، در انتخاب بین عقل و دل قرار میگیره، شرایط خیلی سختی داره. خصوصا وقتی نتونی تشخیص بدی که صدای عقل هست یا غرور. یا از اون طرف دل حرف می زنه یا ترس از تنها موندن. و از همه بدتر وقتی هست که بین عقل و دل، متمایل به دل هستی و متهمی که حسابگرانه رفتار می کنی؛ اون هم از طرف کسی که خودش مدعی هست پای دلش درمیونه اما حز نشانه های عقل، چیزی رو در رفتارش نمی بینی .....

پ.ن: کاش جمعه و تعطیل باشد، اما غروبش هرگز نیاید؛ وقتی همراه  نوشیدن چای صورتی نیست......

من و روزها...

امروز از اون روزهای کوفتی بود که از صبحش با بی قراری شروع شد.بک جور بی تابی و نگرانی که دلیلش رو  نمیدونی و هیچ کاری هم از دستت بر نمیاد.تنها راه جل هم انگار مرتب روشن و‌خاموش کردن تلگرام بود و چک کردن سکوت.بعد مثل همه وقتهای دلتنگی بی دلیل، ربطش میدی به  آدمی که باید باشه و نیست!  بالاخره  میری و‌چ من و روزها...

شنبه 17 تیر 1396 ساعت 07:09 از غروب جمعه، دارم یک عالمه غم و دلتنگی  رو به شنبه منتقل می کنم. خدا به این شنبه بی انگیزه و افسرده، رحم کن من و روزها...

یک: : میگم عرض این چقدره؟ - میگه زیاد نیست. هشتاده. : میگم باید  خیلی بیشتر از هشتاد باشه. - میگه نه. اینها سایزشون استانداره.‌هشتاد بیشتر نداریم. : میگم با اجازتون متر می زنم. متر فلزی رو از تپی کیفم درمیارم و اندازه  می زنم. دقیقا نو و پنج هست. - میگه مترتون رو ببینم چطوریه. حتما از این مترهای خیا من و روزها...

میگن امروز، روز جهانی بو.سه است. رنگ و وارنگ هم پیغام میاد در پاسداشت این روز. بعد میگن حتی اگر کسی نیست که عاشقانه ببو.سیدش، لااقل نزدیکترین آدمی که براتون مقدورهست رو ببو.سید. خب وقتی من امروز کلا به جز خانم همسایه که بشقاب حلوای چهلم همسرش رو آورد در خونه، هیچ آدمیزادی رو ندیدم؛ دقیقا چی کار کنم؟!

* حتی تصورش رو هم نکنید که آدم بعد دو ساعت برق انداختن آینه؛ بخواد خودش به تنهایی این روز رو گرامی بداره!

من و روزها...

اول راه که شروع به نوشتن توی " دفترچه" کردم، فکر کردم که ده ماه وقت دارم و دست نوشته هام، میشه بهترین کادوی تولد. حالا تا رسیدن روز تولد، چیزی نمونده؛ اما نه دفترچه بیشتر از چند صفحه ای دست خط عاشقانه داره؛ نه اصلا " تو" هستی ......

من و روزها...

منم امروز میخوام از کارم بنویسم، اما متفاوت از همه. این بار نمیخوام از خلقیات اژدهایی بگم و وقتهایی که به قول همکاران به خاطر اشتباه قاحششون، با غلتک نابودشون میکنم. نمیخوام از وقتهایی بگم که در نهایت مهربانی، زیر کیبرد براشون پاستیل یا یادداشت انکیزشی میذشتم. از صبحانه های دور همی که املت می پختم و من و روزها...

بیشترین حجم فکر، وقتهایی هست که آدم امکان نوشتن نداره: پشت فرمان ماشین، موقع پیاده روی، ظرف شستن، قبل از خواب و .... بیشترین فکر و حرف و حتی جمله بندی مناسب نوشتن، دقیقا همین وقتها میاد سراغ آدم و‌امکان نوشتن نیست و بعد هم دیگه یا از یادش میره، یا حس و حال نوشتنش نیست‌ ، یا هر کاری می کنه، دیگه جملا من و روزها...

چقدر حال آدم رو خوب می کنند، آدم هایی که وقتی بعد مدتی بهشون زنگ می زنی که احوالشون رو بپرسی، به جای شکایت کردن  و بی معرفت گفتن، تشکر میکنن که به یادشون بودی و عذرخواهی میکنن که نتونستن توی این مدت بهتون زنگ بزنن.....

ممنون از تو دوست خوب و خانواده محترمت، که انرژی دعاهای خیرتون رو همیشه توی زندگیم حاضر می بینم و ممنون از دعوت به عروسی پسرت؛ ۲۷ شهریور امسال....

پ.ن: یادت هست که تا آخر شهریور بیشتر مهلت نداری؟ این دعوت عروسی هم شاهدش...

من و روزها...

فردا که بیاد، دو سال میشه که به این خونه کوچ کردم، بعد از نابودی بلاگفا. دلم می خواست به بهانه این تولد، یک پست حسابی بنویسم. اما خب بعیده فرصت کنم. فردا صبح برای بدرقه مادرجانمان به خارجه و پیش خواهرجانها، راهی فرودگاه امام هستیم و بعد هم میرم که این دو روز رو به تمیزکاری خونه برسم و البته بعیده که من و روزها...

 تا ساعت پنج و نیم عصر، منتظر می مونم. اگر اون جایی که دوست دارم، دعوت نشدم؛ بعد میرم جایی که نمی دونم دوست دارم یا نه. بالاخره از این طور تنهایی و کوزت بودن در غصه که بهتره. خصوصا حالا که محلش این همه به من نزدیکه،

با خودم لج کردم خب. شاید هم با .....

من و روزها...

پنج و نیم که هیچ. تا هفت هم صبر کرم و خبری نشد. رفتم به دیدار دوستان. سابقه جمع های این مدلی رو قبلا هم با جماعت دیگری تجربه کرده بودم. خوب بود؛ اما دوستش نداشتم. یعنی راستش ترجیح می دادم جای دیگری می بودم که دعوت نشدم. بدتر این که در جمع، آدمی بودکه چهره، حالت من و روزها...

روزه گرفتن خیلی سخته. خصوصا تشنگی توی این هوای گرم. و چند سال اخیر، هر بار سخت تر از سا قبل بوده. اما یک تاثیر بزرگ داره: آدم تا چند وقت بعد از ماه مبارک، ولع و هول خوردن نداره. این که هر وقت روز که دلت بخواد نتونی و نری سراغ هله و هوله، به آدم نشون میده که خورد من و روزها...

سخته؟؟؟!!!
خوب هر کی بسته خودش هم براحتی بازش می کنه
گذشته از شوخی، بستنش سخت تره ولی چون موقع بستن پر از انرژی هستی کار راحتی به نطر میاد ولی پس از مهمونی که دیگه خالی از هر انرژی ای هستی واقعا کار سختیه... بخصوص اگر بعد از محلس عروسی باشه که حس نیازت به کسی که زیپ عقب پیراهن رو باز کنه بیشتر اذیتت می کنه... حس جای خالی کسی که نیست! من و روزها...

چهارشنبه 31 خرداد 1396 ساعت 07:57 شاعر: گل آبیدر واقع این شعر باید چنین باشد: من از تمامی دنیا فقط تو را دارم." کم" اش زیادی است!باور کن گاهی " یاد" اش در قلب آدمی خود خود " داشتن" هست. اصلا داریش که بیادشی. یا بهتر اینکه: همینکه بیادشی پس داریش.باور کن که " نداری" فقط در صورتیه که قلبت خالی باشه. و من و روزها...

آخه سرکار خانم مهندس با فهم و کمالات: واقعا نمی دونید که لوازم آرایشی، بهداشتی و کاملا شخصی هستند؟ چطور دائم تقاضای ری.مل و کرم پودر از بقیه می کنید؟ اگر این قدر مقید به داشتن آرایش هستید، یک ست بگذارید توی کیف مبارک. عین همون رژ.لب قرمز جیغ،  که یک سره دستتونه خب! آخه همکاران عزیز که از شعور نداشتن من و روزها...